چشمان بارانی

عزیزان لذت دنیا کسی برد

که هم نوشید و هم پوشید و هم خورد

کسی که کیسه زر را گره زد

خودش مرد و ثروتش را دیگری برد

شــانــه ات را دیــر آوردی، ســرم را بــاد بــرد

خشــت خشــت و آجــر آجــر، پیکــرم را بــاد بــرد

من بلــوطــی پیــر بــودم پــای یــک کــوه بلنــد

نیمــم آتــش ســوخــت، نیــم دیگــرم را بــاد بــرد

از غــزل هــایــم فقــط خــاکستــری مــانــده بــه جــا

بیــت هــای روشــن و شعلــه ورم را بــاد بــرد

با همیــن نیمــه، همیــن معمــولــی ســاده بســاز

دیــر کــردی نیمــه عــاشقتــرم را بــاد بــرد

بــال کــوبیــدم قفــس را بشکنــم، عمــرم گــذشــت

وا نشــد، بــدتــر از آن، بــال و پــرم را بــاد بــرد

شاعر: حامد عسکری

تا ماه رسیده آهم امشب

آه ار نرسد به ماهم امشب

بی ماه رخش نخفته چشمم

ای ماه توئی گواهم امشب

دیشب ز تو دیده ام نگاهی

در حسرت آن نگاهم امشب

بی جرم تو رانده دوشم از بزم

بزم آمده عذر خواهم امشب

در بزم تو بوده هر شبم جا

اینجا ز چه نیست راهم امشب

گر با تو به نقل و می کنم روز

طاعت باشد گناهم امشب

مرغ سحری رفیق نالید

از نالهٔ صبحگاهم امشب

هر جایی نرید

وارد هر جمعی نشید

هر جا دیدید احترامتون حفظ نشده اونجا رو ترک کنید

نه گفتن رو یاد بگیرید

اینا گوشه هایی از کارایه ک حالتون رو خوب میکنه...

‍ گر خلوتِ ما را شبی از رخ بفُروزی

چون صبح ، بر آفاقِ جهان سر بفَرازم

‍ فلک به مردم نادان دهد زمام مراد

تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس

حافظ

از خوبی کردن زیادی، بدی میبینید،

از اهمیت دادن زیادی، بی اهمیت میشوید، از مهربانی کردن زیادی، احمق به حساب می آیید!

اگر تو احساساتتون با دیگران تعادل نداشته باشید، حتی اگر دریایی از خوبی و مهربانی باشید، یا از شما زده میشوند یا از شما سو استفاده میکنند. تعادل مهم ترین اصل در زندگیه...

‍ تو به تحریکِ فلک، فتنه‌یِ دورانِ منی!

من به تصدیقِ نظر، محوِ تماشایِ توام...

فروغی بسطامی

‌ ‌ ‌‌‌‌‌

یه مرحله از زندگی هست که بهش میگن "بی‌تفاوتی" انقدر که از قبل صبوری کردی و خسته شدی برات یسری چیزا دیگه اهمیتی نداره .

فقط تبر نیست که به درخت صدمه می‌زند ، آب که پای درخت نریزی، می‌خشکد ، از درون می‌پوسد و خالی می‌شود، آن وقت به کوچک‌ترین بادِ خزانی فرو می‌ریزد ...

عاشقانه‌ها همیشه که با زخمِ جفا و خیانت سرنگون نمی‌شوند، بیشترشان آب نمی‌خورند!

همان دوستت دارم‌های هر روزه، همان نگاه‌ها و ملاحت‌ها، همان‌ها پایشان ریخته نمی‌شود که می‌میرند!

کم‌کم ... آرام ...